زندگی نامه - دست نوشته و خاطرات شهید رمضان فاریابی

معبودا ! پروردگارا ! چه زیباست جلوه گاه جمالت و چه با شکوه است نمایشگاه جلالت .

در حیرتم ای خدای بی چون ! و از خود سوال می کنم که آیا این منم که افتخار راز و نیاز با تو نصیبم گشته ؟ آیا این منم که توفیق نظاره بر فروغ تابناک ملکوتی تو را یافتم ؟

نمی دانم این لحظاتی که با تو به نیایش پرداختم و به دیدار تو ای معشوق رسیدم چه لحظاتی است که نه گذشته دارد و نه آینده ؛ بلکه پیام ابدیت است که مرا برای شتافتن به بارگاهت آماده می سازد و رهایی از قفس را و رسیدن به معبود را در چشم خود جلوه گر می بینم .

هم اکنون که روحم در میانه قفس کالبد تن ، فضای بیکران را زیر پا نهاده و از دریچه بارگاهت که به دیدگانم گشوده ای همه هستی را در راز و نیاز با تو می بینم و طعم آزادی روح را از علایق سنگین مادیات می چشم .

آه خداوندا ! مرغ روانم چو قفس پر شده ، قالبم از قلب سبکتر شده .

در حیرتم ای خداوند عزیز ! آیا در پیشگاه ربانی تو سخن آغاز کنم یا لب فرو بندم و به غوغای درونم گوش فرا دهم ؛ اگر سخن بگویم و با تو به راز و نیاز بنشینم امواجی از دریای متلاطم جانم را در قالب الفاظی که تو تعلیم نموده ای به بارگاهت می فرستم زیرا که ای خالقا ! ای معبودا ! این دعا هم بخشش و انعام توست ورنه در گلشن ، گلستان از چه است ؟ و اگر لب فرو بندم و خاموش بنشینم باز همان امواجی است که با نفس های آتشینم سر به بارگاهت می کشد و در منزلگه “انا لله و انا الیه الراجعون ” می آرامد.